De laatste avond in het westen van Nepal

De laatste avond in het westen van Nepal!

Zittend op de rand van mijn bed in ons toch hotel in Nepalgunj kijk ik terug op de afgelopen week. Er is zoveel gebeurd en het lijkt alsof Nederland o zo ver weg is.
Laat ik beginnen bij het begin. Na het eerste 'mobile camp' in Nepalgunj, bracht onze chauffeur Netra ons naar een plaats nog westelijker: Depayal. Ook dit was een rit van ruim tien uur. Mijn billen waren nog niet bekomen van de eerste lange reisdag maar allee niet piepen als je hoort dat ouders dagen onderweg zijn om met hun kind een camp te bezoeken.
Van Depayal ging het naar Mangalsen, een deprimerend stadje hoog in de bergen. Naarmate we verder de bergen in gaan, worden de wegen slechter en de armoede straalt van de huisjes af. Dit gedeelte van Nepal heeft veel te lijden gehad van de strijd tussen maoïsten en regering. De maoïsten hadden hier hun bolwerk, ver weg en onbereikbaar voor de regeringstroepen in Kathmandu. Ze hebben hier goed huisgehouden, er kwamen maar liefst 110 mensen om in Mangalsen en veel gebouwen werden verwoest.

Het tweede 'mobile camp' wordt gehouden in het districtshospitaaltje van Mangalsen. Ook hier wil men een eerste screening doen van de kinderen met een lichamelijke handicap. Het ziekenhuis is al even deprimerend als de plaats zelf en telt 15 bedden Als ik er even rondkijk, krijg ik kippenvel. Wat een ellende, maar wat wil je als je uren en uren van de bewoonde wereld woont, ziek wordt en geen andere mogelijkheid hebt dan hier naar toe te komen. Als je zo'n verblijf overleeft, behoor je tot de sterken.
Men koos er voor om het 'mobile camp' hier te houden omdat men de lokale bevolking wil betrekken bij de zorg voor de gehandicapte kinderen. Iets wat heel goed is als je wil dat zorg doorgaat als je er zelf niet bent.
Omdat we weten hoe een en ander gebeurt, kunnen we nu ook echt even meehelpen om het 'hok' dat we toegedeeld krijgen, in te richten. Ricky doet nog moeite om een laken te krijgen om op de tafel te leggen. Maar tevergeefs, er is geen extra laken te vinden, dus de kindjes moeten op het koude plastic liggen. De eerste ouders melden zich al en na een half uurtje is het de gebruikelijke chaos. Gisteren gaven we bij de evaluatie van het camp aan dat het handig zou zijn om de mensen een nummer te geven zodat men weet wanneer men aan de beurt is. Nu staan er dus nummers op hun kaart. Maar buiten op de gang wachten terwijl binnen zoveel interessants gebeurt, is toch wel heel moeilijk voor Nepalese mensen waarbij het woord 'privacy' niet in hun vocabulaire voorkomt. Het valt ons op dat de armoede hier nog groter is. De kindjes komen vaak angstig binnen en we grijpen heel vaak in de zak met knuffeltjes.
Ook hier weer heel trieste gevallen:
Een jongen met reuma, zijn vader is in India geweest voor werk, raakte HIV besmet en besmette via zijn vrouw ook zijn kinderen.
Veel kinderen met brandwonden: Gond Kumari een meisje van 7 jaar raakte op éénjarige leeftijd verbrand. Haar linkerbeentje ziet er vreselijk uit, haar voetje is gedeeltelijk door zelf amputatie verdwenen en de rest van het voetje plakt tegen het onderbeen aan. In haar knieholte de meest vreselijke contracturen. Haar zusje (op het moment van het ongeluk 4 jaar) moest op haar passen toen de ouders op het veld aan het werken waren Ze ging buiten spelen en Gond Kumari viel in het vuur. Vreselijk zowel voor Gond Kumari als haar zusje. Na het ongeluk was er geen medische zorg. Ik moet er niet aan denken wat voor een pijn ze gehad moet hebben. Pas zes jaar later komt ze met haar vader naar het 'mobile camp'. Gond Kumari wordt naar het HRDC in Banepa verwezen, voor een operatieve ingreep. Terwijl haar vader naar Rupesh luistert tekent ze een poppetje in mijn notitieboekje. Een poppetje met twee rechte beentjes, hopelijk zal dat binnenkort bij haar ook echt het geval zijn.
Maar ook worden kinderen naar andere ziekenhuizen verwezen voor behandeling van bijvoorbeeld een hazenlip. Voor sommige kinderen is er geen hulp mogelijk. Zoals Amit en Laxmi, beiden zwaar spastisch en verstandelijk gehandicapt.
Het is bewonderenswaardig hoe de mensen van het team met de kinderen omgaan. De verhalen van de ouders zijn soms triest; om hun kind te helpen worden allerlei medicijnmannen ingehuurd, land verkocht, schulden gemaakt......... Maar ook vind ik het intens triest als ik een vader zie komen met zijn dochtertje van een jaar of zes, die haar broertje van drie (met klompvoetjes) op de rug draagt. Het kind heeft uren achter haar vader aan gedribbeld. Die weg moet ze ook weer met haar broertje terug lopen na het onderzoek. Kinderen moeten snel volwassen worden.
Goed dat de kinderen die we hier zien worden opgespeurd en dat er voor hen een mogelijkheid tot verbetering van kwaliteit van leven is.
's Avonds zijn we allemaal doodop, maar wel voldaan. Tijdens de nabespreking kunnen we gelukkig over onze ervaringen praten. Ook al werk ik al 38 jaar met gehandicapte kinderen, zoveel ellende heb ik nog nooit bij elkaar gezien.

Maar nu moeten jullie niet denken dat het enkel doffe ellende was, we hebben ook veel plezier samen gehad tijdens het reizen, 's avonds tijdens het eten. Ook het reizen met Ricky is hartstikke fijn.

Het derde camp wordt nog hoger in de bergen gehouden. Dat betekent dat we onze bus moeten achterlaten en we met een jeep naar Kamal Bazar gaan. Één jeep voor 14 personen. Nu zullen jullie wel allemaal dat mopje kennen van die tien Nederlanders en die telefooncel. Nou hier heb je niet eens een roepie nodig, want 14 mensen in een jeep is geen ongebruikelijk iets. De mensen stappen in, op, onder of over elkaar en wij worden er gewoon bij gepropt. De geasfalteerde weg had inmiddels plaatsgemaakt voor een onverharde weg en de onverharde weg veranderde in een geitenpad. Hobbel de bobbel, drie uur steil omhoog. Boven was het akelig koud en voordat we konden starten begon het zelfs te regenen. Ik dacht dat ik tijdens het vorige camp toch al de armste kindjes gezien had maar nee hoor hier zagen ze nog slechter uit. De onderzoekskamer van Rupesh, de arts, had geen ramen en de koude wind waaide naar binnen.
De directeur van het HRDC vertelde dat maar een derde van de kinderen op de dag van de oproep verschijnt in Banepa. De vreselijke armoede, het analfabetisme zijn duidelijke oorzaken.
De hele dag regende het en toen het tijd werd om weer met de jeep naar beneden te gaan begon het avontuur. Glibberend en slippend ging het naar beneden, vlak langs Soms voor mij iets te spannend! Vaker moest er worden uitgestapt en geduwd. Maar gelukkig kwamen we heelhuids beneden.

Het weer heeft ons al zijn kanten laten zien deze week: lekker zonnetje, regen, mist, hagel en zelfs sneeuw kregen we over ons heen. Op de terugweg zagen we ook een lawine de weg versperren.

We kregen allerlei dieren te zien. Buiten de geiten, koeien, schapen kippen, varkens, honden die in grote getale rond rennen over de wegen, zagen we ook prachtige roofvogels, herten, krokodillen, wilde zwijnen, wilde kippen, vossen en een paar uur geleden zagen we zelfs........................echte tijger. Tijdens onze rit door de jungle wilde hij net de weg oversteken toen wij met onze bus aan kwamen. Draaide zich rustig en keek ons aandachtig aan vanuit de berm. Zijn ogen ontmoeten de mijne. Mijn hart sloeg over, voor het eerst een tijger in de vrije natuur! Wauw!
De laatste avond bespraken we met het hele team nog uitgebreid de plannen om tot samenwerking te komen tussen Adelante, stichting Kumari en het HRDC. Ik heb er een goed gevoel bij. Hier gaan we wat doen!!!!!
Morgen gaat de reis weer terug naar Kathmandu waar nog genoeg te doen valt.
Voor nu oogjes toe, snaveltjes dicht en welterusten van uit Nepalgunj.

Monique