Een kleine vechter!

Rolf en ik zitten samen op het terras van ons hotel in Pokhara. Hier zijn we een paar dagen naar toe gegaan om even van wat rust te genieten. In Kathmandu was het programma heel hectisch en intens. Dan heb je even een time out nodig om tot rust te komen en dingen te laten bezinken.

Echter nog steeds spelen de kinderen uit de projecten en de beslissingen die genomen moeten worden hieromtrent door ons hoofd. Moeten we toch actie ondernemen om Mamata nog door andere artsen te laten bekijken, ook al gaat het sinds Olav haar een healing heeft gegeven beter. Wat te doen met de kippen farm van het LDC? Met onze architect de zaken bespreken die nog niet goed functioneren in het LDC. Immers we hebben een jaar de tijd om gebreken aan de bouw op te sporen voordat we de laatste vijf procent betalen. Wat valt er nog allemaal te regelen voor de start van het gehoorapparaatjes project (vervoer, lunch, lijsten maken met info over de leerlingen)? Hoe vinden we weer een goede ingang binnen de school voor doven in Naxal? We moeten dringend het budget voor de bouw van het nieuwe hostel bespreken…………. En ga zo maar door!

Vanmorgen waren we in het Tibetan village, waar de pleegouders van Suman wonen. Steeds krijgen we meer informatie over de situatie; nieuwe puzzelstukjes, die het plaatje completer maakt. Ik raak steeds meer geëmotioneerd als ik bedenk wat onze kleine vechter al niet allemaal meegemaakt heeft in zijn korte leventje.

Geboren worden in een afgelegen bergdorp, niet gewild. Zijn echte vader overlijdt voor zijn geboorte. Het is geen goed huwelijk, een huwelijk uit verschillende kasten, dat niet geaccepteerd wordt door de familie. Zijn vader mishandelt zijn moeder. Na de dood van de vader trouwt zijn moeder weer met een andere man.Hij is super klein, rimpelig zoals veel te vroeg geboren baby’s uit zien. Zijn gezichtje bedekt met donshaar. De nieuwe schoonfamilie van zijn moeder accepteert dit kind van een andere man, deze ‘monkey baby’ niet en dwingen haar het kind af te staan. De moeder pakt haar baby en brengt hem naar Ganga en Sagar Shahi, die aan de rand van het Tibetaans dorp wonen. Ze zijn zelf heel arm maar nemen toch de zorg voor Suman op zich. Ze zorgen op dat moment ook al anderhalf jaar voor Shakshi een klein meisje dat eveneens door haar moeder werd weggeven. Nu kiezen ze er dus voor om voor deze twee jonge kinderen te gaan zorgen, terwijl hun eigen kinderen al ouder zijn en bij familie in Kolkata wonen.
Ganga verkoopt fruit in een kraampje langs de weg naar het Tibetaans dorp. Ze verdient een paar roepia per dag. Sagar wil een viskraam starten. Hiervoor neemt hij een lening van NRS 10.000,- (€100,-)bij een twijfelachtige geldschieter. Hem wordt de hemel voorgeschoteld maar de realiteit blijkt een nachtmerrie te zijn. Als dagloner heeft hij nauwelijks werk en als hij werk heeft met hij eerst zorgen voor wat eten voor zijn gezin. Gevolg: hij kan aan de maandelijkse betalingen niet voldoen en neemt weer bij iemand anders een lening. Lening op lening, rente op rente. Een uitzichtloze situatie! Ze zitten in een vicieuze cirkel omlaag!Zulke verhalen hoor je hier heel veel; mensen in nood nemen de zogenaamde 'hulp' van geldwolven aan en raken steeds dieper in de problemen.

Suman blijkt dan ook nog tot overmaat van ramp een hartafwijking te hebben. Hij heeft extra zorg nodig. Met hun beperkte middelen proberen Ganga en Sagar het zo goed mogelijk te doen.

En dan zorgt ‘het toeval’ er in juli 2010 voor dat we Suman en zijn pleegmoeder tegenkomen terwijl ze op weg is naar het ziekenhuis voor een controle bij de artsen. Zaken worden in gang gezet; er wordt via onze vrienden Rene en Barath een afspraak gemaakt bij het Gangalal hartziekenhuis in Kathmandu. Suman blijkt een gaatje in zijn hartje te hebben en een vernauwing in de slagader naar de longen. In de toekomst zal zeker een operatie nodig zijn.

Vorige week woensdag kwam Ganga weer met Suman naar het Gangalal ziekenhuis. Op donderdag en vrijdag zijn we samen met haar in het ziekenhuis. Een vriend van ons Olav Muurmans, die ook een week in Nepal is, geeft hem nog een healing.
Maandag is de uitslag er en dinsdag komt Ganga met Suman weer naar huis.
Over negen maanden moet hij weer op controle. Ondertussen hebben we van hun financiële problemen gehoord. We willen hen helpen om een nieuwe start te maken maar we willen er ook zeker zijn dat de verhalen kloppen. Hierbij worden we geholpen door Jampa Sangpo, de directeur van de Tibetaanse school, waar ik afgelopen juli met de leerlingen van Global Exploration te gast was.

Vanmorgen zijn Ganga en haar man langs alle schuldeisers geweest en hebben getekende papieren meegenomen. Deze zijn door Jampa gecontroleerd. Morgenvroeg om zes uur gaan we weer naar het Tibetaans dorp dat op ongeveer een uur rijden van Pokhara ligt.

In de afgelopen week hebben we heel wat uurtjes met Suman en zijn pleegmoeder doorgebracht. We zijn onder de indruk van de liefdevolle manier waarop Ganga met Suman omgaat. En dan Sumans levenskracht. Zo klein, zo tenger maar o zo krachtig en heel vrolijk. Dit manneke heeft al heel wat moeten vechten in zijn prille bestaan.
Nu is het tijd dat het gezinnetje waar hij bij hoort door ons gesteund wordt! We willen zijn pleegouders een renteloze lening geven om de schulden af te betalen. Ook willen we kijken of we het gezin een plek kunnen geven in het hostel dat we aan het bouwen zijn in Banepa. Dit plan moet echter nog verder worden uitgewerkt en goed doordacht.

Vanuit Pokhara een warm namaste! Morgen zet ik nog nieuwe foto's bij dit bericht want hier duurt het inladen van de bestanden te lang.

Monique