Al bijna drie dagen in Nepal!

Na een prima reis met Etihad airlines kwamen we afgelopen woensdag een half uur eerder dan gepland in Kathmandu aan. De immigratie verliep ongewoon snel en in een wip stonden we met onze tassen buiten op onze vriend Jagat te wachten. Die zat echter vast in het verkeer. In de hele buurt rondom Pashupatinath stond het verkeer vast vanwege de viering van het Shivaratri festival. Niet enkel honderden saddhu’s trekken op die dag naar deze tempel maar ook duizenden en duizenden pelgrims uit heel Nepal en India. De straten overvol met mensen en de lucht vol van marihuana (het genotsmiddel van Shiva). Het was dus gelijk aanpassen aan het tijdsconcept van Nepal dat in zoveel opzichten van ons tijdsconcept verschilt.
Het weerzien met zoveel vrienden is altijd hartverwarmend. Ons ‘stam’ café- restaurant Gaia is sinds een half jaar op een andere plek. Een heerlijke plek waar ik nu na een mooie dag in Sankhu met een fruitsalade en een kruidenthee dit berichtje aan het schrijven ben.

Ricky is er ook en vanmorgen zijn Rolf, Ricky en ik met een taxi naar Sankhu gereden. Wat is de weg slecht geworden sinds de vorige regenperiode. Doel van de reis het LDC bezoeken in hun nieuwe huis.
We kijken er allemaal naar uit maar ik voel toch een beetje spanning. Hoe zal het er uitzien? Het gebouw is in juli vorig jaar feestelijk geopend in aanwezigheid van de Nederlandse studenten en sinds oktober onze veertig geestelijk gehandicapten en hun tien begeleiders hier. Vanaf de weg zien we het gebouw al liggen, we lopen over de paddy naar de ingang. Kinderen en team komen op ons af en er is een hartelijk weerzien. Natuurlijk willen we graag een rondleiding hebben. Wat ziet het er allemaal goed uit! Het team heeft echt hartstikke hard gewerkt om alles in te richten. De klaslokalen ruim en licht. In de snoezelruimte, die er uitnodigend uitziet zitten twee leerlingen: Pipin en Diwash. Pipin heeft de gitaar in zijn handen en maakt muziek en Diwash is aan het dansen. We verbazen ons hoe ritmisch ze beiden zijn. Het is er zo rustig! De rust lijkt een gunstige invloed te hebben op de kinderen. Er wordt minder geschreeuwd. De kamers zien er tiptop uit, alles netjes opgeruimd. De badkamers, keuken en eetkamer schoon. We praten met Sita, de kok, die zich een koningin voelt in haar keuken. Mooi om te zien dat de dingen die we samen bedachten ook inderdaad praktisch zijn en bruikbaar. Het back-up system werkt prima en ook de warm water voorziening doet zijn werk. Ik vraag meerdere teamleden hoe ze zich hier voelen. Stuk voor stuk geven ze aan dat ze hier graag wonen. Rekha (de vrouw die de leiding samen met haar man heeft) zegt ook hier heel graag te wonen. Enkel ze is bang ………….voor de tijger die hier af en toe ’s nachts langs loopt. Een foto van een afdruk van een poot vormt het bewijs. Ook zijn er wat drugsverslaafden die hier ’s avonds rondhangen. Johan Cruyff heeft dus toch weer gelijk:”Ieder voordeel heb zijn nadeel!”

We maken ons echter ook wat zorgen. We schrikken van Mamata, die er slecht uitziet. Ze trilt over haar hele lichaam en haar ogen staan heel vreemd. Dit is een zaak die we moeten nagaan.
Ook kregen we gisteren het bericht dat Suman in Pokhara in het ziekenhuis gelegen heeft. De artsen adviseerden dat hij zo snel mogelijk naar de Gangala Hartkliniek in Kathmandu moet komen. Dat zijn we dus nu aan het regelen. Eens kijken of we zijn pleegmoeder en hem met een vliegtuig kunnen laten meekomen. Wordt aan gewerkt!

De eerste dag hebben we een ceremonie in het Sechen monastery waar onze vriend Tashi woont, meegemaakt. Een zwarte hoeden dans door 22 monniken. De dans rekent af met alle negatieve energie die het afgelopen jaar is opgebouwd. Eerst met zachte hand daarna heel krachtig en sterk. Nou dat kon ik met alle stress van de afgelopen periode wel gebruiken.
We hebben hier in ieder geval al heel wat positieve energie opgedaan die we gaan gebruiken om onze kids zo goed mogelijk te helpen.
Gauw weer meer! Een warm namaste Monique en Rolf



Gisteren zijn we gestart met een bezoek